Mijn waargebeurde kerstverhaal
Al jaren maakte ik van mijn eigen geld voedselpakketten voor arme mensen, met allerlei lekkernijen, iets dat ze zich normaal niet konden permitteren !
Het was 10 december 1993, een koude gure avond. Ik was getrouwd met een welgestelde zakenman, die alleen maar met zichzelf bezig was en absoluut niet met het lot van arme mensen.
Zoals gewoonlijk zat hij weer groot te doen in de kroeg. Ik dacht bij mezelf: je doet maar, ik ga vanavond iemand iets brengen waar ik meer voldoening van heb.
Wilde net de doos in de auto zetten toen mijn zoon Roger naar binnen kwam.
Hij vroeg: waar ga je naar toe mama? Waarop ik antwoordde: ik zou het je niet kunnen zeggen, maar weet zeker dat ze me van boven wel de weg wijzen waar ik naar toe moet. Wil je soms mee gaan? Ja is goed, zei Roger en hij zette de doos in auto en we reden weg. Ik reed naar Sittard en het leek net of de auto mij stuurde.
Het was een bijzonder gevoel dat ik niet kon verklaren !
We reden langs het station in Sittard, onder de brug door, ergens linksaf en we zaten opeens midden in een arbeidersbuurt waar allemaal kleine huizen stonden. Roger vroeg of ik hier al eens geweest was, waarop ik antwoordde: nee nog nooit ! Ik reed nog door, door diverse kleine straatjes, het was er smal en donker, er was nergens verlichting !
Op een gegeven moment kom ik in een klein straatje bij een huis waar een kinderfietsje voor de deur lag, en zei “hier moet ik zijn”.
Ik stopte en belde aan, de deur ging open en er deed een klein meisje open. Ik schat dat ze ongeveer een jaar of 3, misschien 4 was, op haar blote voetjes en de snotter liep uit haar neus. Ik vroeg aan haar of haar mama thuis was, waarop ze heel verlegen “ja” zei en haar moeder riep.
Een heel tenger vrouwtje kwam aan de deur. Ik zei: ik wilde dit hier afgeven, waarop zij zei: komt U even binnen.
Toen ik binnen was en haar de doos gaf, vroeg ze:
“wie heeft U gestuurd?”, waarop ik antwoordde “ik zou het U niet kunnen vertellen, maar ik denk dat ze me van boven gestuurd hebben, dat het hier erg nodig was”. Met tranen in haar ogen zei ze “ja, ik heb het heel moeilijk”.
Ik keek om me heen en schrok. Hier was dus echte armoede !
Er was geen verwarming en de was hing boven de kachel te drogen. Ze was een alleenstaande moeder met 2 kinderen. Ze zei “ik kan U niets geven” waarop ik antwoordde “dat wil ik ook niet, maar ben heel blij dat dit hier goed terecht gekomen is”.
Zij zei: kom maar eens kijken dat ik U niets wijsmaak.
Ze liep met me naar boven en liet me de kamer van de 2 kindertjes zien.
Daar lagen gewoon 2 matrasjes op de grond, ze had nog niet eens bedjes voor de kinderen. Triest! Tranen sprongen me in de ogen.
Ook liet ze mij een heel klein kamertje zien waar een klein tafeltje met 2 stoeltjes stond en er lagen kaarten op de tafel!
Ze was spiritueel, ik voelde dit ook en vroeg het haar. Ja, zei ze, ik leg wel eens kaarten voor mensen. Verontschuldigend zei ze wederom dat ze niet veel had, pakte een cd en zei “deze is voor jou en ik weet zeker dat je deze mooi vindt”.
Nadat ik afscheid van haar had genomen reed ik met een triest maar voldaan gevoel naar huis. Ik was er van overtuigd dat een engel me de weg gewezen had waar ik zijn moest. De dag erna ben ik nog teruggegaan en heb haar kleren en wasgoed gebracht.
De cd heb ik nog steeds en draai deze nog regelmatig. Hij is inderdaad prachtig, het is een spirituele cd van Pia Moon.
Mijn kerst was goed dat jaar en was erg blij dat ik iemand had kunnen helpen die het echt nodig had.
Jaren later, ik was toen al van mijn man gescheiden, stond ze opeens voor mijn deur met een klein potje chrysanten.
Ik was totaal verrast en ze zei: ik kom je dit brengen, het is niet veel, maar ik voel dat je heel veel verdriet hebt gehad.
Mijn antwoord was: het gaat niet om wat iets kost maar het gaat om het gebaar en het komt uit een goed hart !
Ik vind het fijn dat je met niet vergeten bent. Dit maakte mij gelukkiger dan de grootste briljant !
Hiermee wil ik zeggen, het zijn de kleine dingen die het doen in het leven.
Ik wens U een Gezegend kerstfeest.
Marye
